Rozdział 12

"Sposób na przetrwanie - milczenie.
Sposób na życie - przetrwanie.
Sposób na milczenie - śmierć."

Tej nocy ani razu nie zamknęłam oczu, nie potrafiłam. Całą noc przeleżałam tępo wpatrując się w ciemną ścianę. Wyłączyłam się, swój umysł. Nie myślałam o niczym. Najnormalniej nie miałam już na to wszystko siły. Nie pociągnę już tak długo, oj nie. Nie rozumiem Pawła jak on może tak myśleć, mówić?! Wiem i zdaję sobie sprawę z tego całego syfu wokół Alana. Trzeba dać człowiekowi drugą szansę, nawet może być trzecia, czwarta, piąta…jeśli tylko na nią zasłużył. Jeżeli ktoś prosi mnie o pomoc, wręcz błaga to dlaczego miałabym odmówić? Tym bardziej, że tą osobą jest mój brat, który po części mnie wychował. Wiele w życiu mu zawdzięczam mimo tylu złych rzeczy. Nie potrafię się od niego odwrócić, to nie leży w mojej naturze. Nie wiem czy wybaczę, ale na pewno nie zapomnę. Postaram się spróbować żyć od nowa, z czystą kartką. Może się jednak mylę, może Paweł ma racje? Wystarczy gest, słowo by zranić tak boleśnie, zniszczyć szansę, cienką nić porozumienia. Skąd w ludziach tyle zawiści? A może to lęk wyrażony agresją? Czy zdołam sobie z tym wszystkim poradzić? Nie wiem. Wiem, że w końcu mam wokół siebie ludzi dla których coś znaczę, którzy się o mnie martwią, troszczą, nie zostawią samej. To jest takie niesamowite uczucie, gdy po tak długim czasie wiesz, że masz obok siebie osobę i to nie jedną, osobę która jest w stanie się dla ciebie poświęcić. Mały płomyk nadziei tli się we mnie, bo moje serce wciąż bije szkoda tylko, że to kamień.

Wstałam powoli z łóżka przecierając zmęczoną twarz i spojrzałam na zegarek, który wskazywał godzinę szóstą rano. Byłam bez życia, muszę napić się kawy jeśli chcę jakoś dzisiaj funkcjonować. Czeka mnie ciężki dzień i to w każdym znaczeniu tego słowa. Biorąc prysznic parę razy zakręciło mi się w głowie, ale to normalne. Nigdy nie przejmowałam się za bardzo swoim stanem zdrowia. Ubrałam czyste rzeczy i podążyłam w kierunku kuchni uprzednio zaglądając do pokoju Pawła, ale był pusty tak jak całe mieszkanie. Zrobiłam duży kubek czarnej, mocnej kawy i dwie kanapki. Po jakiś dziesięciu minutach usłyszałam przekręcanie się zamka w drzwiach. Siatkarz wszedł do kuchni w dresie i za jednym razem pochłonął pół butelki wody.

- Cześć. – odezwałam się cicho i niepewnie.

- Cześć. – odpowiedział siadając naprzeciw mnie przy stole. – Jak się czujesz?

- Fatalnie.

- W jakim sensie?

- W każdym sensie.

- Spotkasz się dzisiaj z nim?

- Tak.

- Konstancja ludzie uzależnieni od narkotyków są podobni do alkoholików. Nie szanują się, chcieliby uciec od samych siebie. To rodzaj psychicznego samobójstwa. Wiesz na co się piszesz?

- Wiem. I chcę naprawdę spróbować. Paweł ty nie wiesz jak to jest leżeć na wklęsłym dnie i nikt nie chce nawet zapukać z drugiej strony. Spróbuj postawić się na miejscu Alana. – wstałam od stołu i poszłam ubrać buty.

- Wychodzisz już? O tej porze?

- Tak idę teraz się przejść, a później widzę się z Alanem. – powiedziałam ubierając czarny sweterek.

- Przyjdź wieczorem. Razem z Alanem. Chcę z nim pogadać. – zatrzymał mnie jeszcze głos Zatiego, gdy miałam już rękę na klamce. Byłam nie mało zdziwiona.

- Przyjdę.

„Są rzeczy co cieszą i bawią i są takie co dręczą sumienie. Są we mnie sprzeczności których nie potrafię zmienić i nie zmienię. Ulatują gdzieś i pozostaje po nich tylko wspomnienie.”

***

Przemierzałam jeszcze puste bełchatowskie ulice szukając sensu, szczęścia w tym całym nieszczęściu. Chciałabym by znalazła się jakaś osoba, która podpowiedziałaby mi jak żyć, co dalej zrobić, pchnąć mnie lekko do przodu. Zmarnowana usiadłam na pustej ławce i wyciągnęłam z kieszeni telefon. Była dopiero ósma, a ja nie wiedziałam co dalej. Położyłam przedmiot obok nogi i wciągnęłam świeże i rześkie powietrze. Z tego stanu wyrwał mnie dźwięk melodii nadchodzącego sms’a. Spojrzałam na dotykowy ekran i ujrzałam jedną nowa wiadomość od Alana. Tym razem bez wahania ją otworzyłam.

Pytał o której możemy się spotkać. Zdziwiłam się tym, że jest już na nogach. Po krótkiej chwili odpisałam żebyśmy spotkali się za godzinkę pod bramą parku. Potrzebowałam chwili, żeby poukładać na odpowiednie miejsca pogmatwane myśli. Nie wiedziałam nawet kiedy minęło już tyle czasu i pędem ruszyłam w wyznaczone miejsce. Stanęłam obok wejścia i czekałam na brata. Po chwili wyłonił się za zakrętu. Jego wysoka i smukła sylwetka przyciągała wzrok idących nieopodal ludzi. Był wyższy od Pawła i bardziej zbudowany. Ręce jak zawsze trzymał w kieszeniach spodni i patrzył w chodnik. Podchodząc do mnie zdjął z głowy kaptur i mogłam przyjrzeć się jego twarzy. Za pewnie nie jedna osoba, by się przestraszyła takiego widoku. Cała twarz spuchnięta, posiniaczona, rozerwana warga. Nie mogłam patrzeć na to w jakim jest stanie. Jego oczy były bez życia. Te ciepłe brązowe tęczówki w kolorze mlecznej czekolady, które kiedyś były takie pełne radości teraz były jedynie puste, martwe.

Niepewnie podszedł i przytulił mnie do swojej piersi. Tak bardzo tego mi brakowało.

- Hej. – wyszeptał całując moje włosy.

- Hej. – uśmiechnęłam się leciutko w jego stronę. – Jak się czujesz?

- Zawsze może być gorzej. – tak, kolejna rzecz która nas łączy to te pesymistyczne podejście do…prawie wszystkiego. – A jak z tobą? Co z Pawłem? – pytał, kiedy przemierzaliśmy puste alejki.

- Chce z tobą pogadać wieczorem.

- Serio? Nie ma żadnego haczyka? Wiesz nie chcę zostać po raz trzeci w tym tygodniu pobity, uwierz.

- Nie, tym razem pokojowo. Chyba. – Alan tylko spojrzał w moją stronę z politowaniem. – No co?

- Nic, nic. Cieszę się, że możemy pogadać, że się zgodziłaś. To wiele dla mnie znaczy. Nienawidzę tego, że nie mam nikogo, z kim mógłbym dzielić nadzieje i marzenia, nienawidzę tego, że przestałem mieć nadzieje i marzenia, nie znoszę tego, że nie mam nikogo, kto powiedziałby mi, żebym się trzymał, że jeszcze kiedyś je odnajdę.

- No właśnie co zamierzasz zrobić dalej?

- Chcę zerwać to wszystko, chcę przestać brać, ale wiem że szanse są bardzo małe. – spojrzał przed siebie bezradnym wzrokiem.

- Jeśli ma się dość dużo siły w sobie i kogoś kto ci pomoże to trzeba mieć nadzieję, zawsze.

- Nie jestem pewny, czy mam tą siłę, Kostka. To cholerstwo wyżera mnie od środka. Moje życie to piekło, było piekłem już zbyt długo. Jeżeli nie przestanę, to umrę. Nie jest pewny czy chcę już być martwy. – poczułam jego smutne i zrezygnowane spojrzenie na sobie.

- Masz mnie. Razem nam się uda.

- Może masz racje, nie wiem.

- A czy ty…brałeś coś mocniejszego? – bałam się jak cholera tej odpowiedzi, a co jeśli tak? Wtedy chyba będzie gorzej niż może się wydawać. Alan zacisnął szczękę i kopną kamień, który leżał na drodze.

- Mało brakowało, ale nie. Chociaż narkotyki pozbawiły mnie wszelkiej wrażliwości i uczuć pozostałem obojętny na to, co w życiu najdroższe. Rafał któregoś dnia przyniósł działkę heroiny. Pytał czy chcę, ale jeszcze nie odbiło mi do tego stopnia, żeby ładować sobie w kanał. Całkowicie go popieprzyło. Wywaliłem go po tym z domu. – wzruszył ramionami jakby to nic nie znaczyło. Na samo wspomnienie jego osoby przeszły mnie dreszcze po całym ciele i zrobiło mi się strasznie gorąco. Niestety chłopak to zauważył.

- Hej mała co jest?

- Nic.

- Przecież widzę, że coś jest nie tak. Nie zapominaj, że jestem jedyną osobą która od zawsze wiedziała kiedy kłamiesz. – no i co teraz? Mam mu powiedzieć? Kolejny raz mam o tym mówić? Z drugiej strony chyba miał prawo o tym wiedzieć, prawda?

- Wtedy kiedy uciekłam z domu Rafał próbował mnie zgwałcić, a tak w ogóle ładną pogodę dzisiaj mamy nie uważasz? – wyrzuciłam z siebie szybko słowa.

- Co?! – z wrażenia, aż usiadł na pobliskiej ławce. – Nie, to się nie dzieje naprawdę. – schował głowę w dłoniach. – Był moim przyjacielem, dałem mu dach nad głową, a on próbował zgwałcić moją młodszą siostrzyczkę?! – jęknął z rozpaczą i żalem. – Zapłaci mi za to, już ja się o to postaram. – patrzył z furią przed siebie.

- Nie Alan. Nie rób nic, będziesz miał tylko dodatkowe problemy.

- I co mam to od tak zostawić?! Jeszcze bardziej siebie nienawidzę, że nie zareagowałem. Jakim ja jestem bratem? Człowiekiem?

- Przestań! – ściągnęłam jego dłonie z twarzy i złapałam je w uścisku. – Stało się. Nie cofniemy czasu. Muszę sobie z tym poradzić i zapomnieć. Ty też.

- Ale…

- Nie ma żadnego ‘ale’! Nie mówmy już o tym.

- Ja i tak tego nie zostawię.

- Alan!

- Dobra, dobra. – podniósł ręce w geście pokonania i uśmiechnął się tym swoim cwaniackim uśmieszkiem. Zdążyłam już zatęsknić za tym widokiem. Wstał z ławki i wyciągnął paczkę fajek zapalając jednego papierosa, wypełniając płuca tym śmierdzącym dymem.

- Nie krzyw się tak, to tylko fajka. – wypuścił chmarę dymu przed siebie.

- Wiesz, że nie cierpię tego smrodu. – spróbował się uśmiechnąć, ale wyszedł tylko grymas.

- Dlaczego się nie uśmiechasz? – spytałam chociaż jeszcze nie tak dawno to mnie zadawano takie pytanie.

- Dlaczego się nie uśmiecham? Bo wiem, co będzie dalej. Kiedyś ktoś tak mnie będzie wspominał. A może nawet nie będzie dokładnie pamiętał. Był? Owszem. Odstrzelił. – ostatni raz zaciągnął się i wyrzucił peta na bok.

„Ból doświadczeń sprawia, że śmiech znika. Mówili nie patrz, mówili nie dotykaj. Mówili nie myśl, co zdarzyć się może.”

***

Nie zdążyłam się obejrzeć, a było już ładnie po dwunastej w południe. Nie wiedziałam, że tyle czasu zejdzie nam rozmowa, której tak się bałam a okazało się, że niepotrzebnie. Pierwszy raz mam nadzieję, pewność że powoli zaczyna się wszystko układać. Postanowiliśmy iść na obiad, bo głód dał o sobie znać. Weszliśmy do najbliższego baru i zamówiliśmy naleśniki z czekoladą. Czekając na nasze danie usiedliśmy w najdalszym stoliku przy oknie. Rozmawialiśmy na różne tematy od tych poważniejszych, po te lekkie. Było tak jak kiedyś. Tak jak parę lat temu. Uśmiech nie schodził mi z twarzy. Czułam, że odzyskuję swojego brata. Teraz odczułam jak bardzo mi go brakowało, tych rozmów, samej obecności. Należeliśmy do tej grupy rodzeństwa, które dobrze się razem dogaduje, opiekuje się sobą, nie kłóci. Oprócz bycia bratem i siostrą byliśmy również przyjaciółmi.

Po jakiejś godzinie wyszliśmy na świeże powietrze i ruszyliśmy bez celu przed siebie. Znów wylądowaliśmy w bełchatowskim parku, ale tym razem  usiedliśmy na porośniętej zieloną trawą górce z dala od innych. Przez dłuższy czas żadne z nas nic nie mówiło tylko napawaliśmy się ciszą i swoją obecnością.

- Opowiedz mi jak za klimatyzowałaś się w Bełchatowie. Widziałem, że utrzymujesz dobry kontakt z siatkarzami. Widać, że bardzo cię lubią.

- Tak najbardziej zżyłam się jeśli można to tak nazwać z Aleksem, Karolem i Konstantinem. Przez ten cały czas pomagali mi razem z Pawłem dojść do siebie chociaż żaden z nich nie wiedział z jakiej przyczyny się tu znalazłam, co się stało, a Serbowie nawet nie wiedzieli że mam brata. Zati na początku cały czas ciągał mnie wszędzie ze sobą. To na treningi, to do sklepów, to na spacery, to na spotkania. Oni wszyscy postawili mnie na nogi. Nie wiem jak się im odwdzięczę za to wszystko co dla mnie zrobili. – patrzyłam się z uśmiechem na niebo.

- A ten Konstantin to chyba najbardziej cię polubił. – szturchnął mnie w ramię i uśmiechnął się pod nosem.

- Co? Cupko? Wydaje ci się. – szczerze to byłam naprawdę bardzo zaskoczona tym co przed chwilą usłyszałam. Nigdy nawet o tym w taki sposób nie pomyślałam, nigdy nie przyszło mi to do głowy.

- Widziałem jak się na ciebie patrzył przez ten krótki czas, gdy byliśmy wszyscy razem i jeszcze to przed szpitalem. Dlaczego nie podszedł wtedy do ciebie ten drugi Serb, albo Karol tylko właśnie Cupko? Kostka znam cię i wiem, że ty nawet przez sekundę byś nie pomyślała o nim w ten inny sposób. Może warto się nad tym zastanowić i pomyśleć?

„Ciężko się unieść bez skrzydeł. Ciężej tym co nie wierzą w nic w ogóle. Jakiś sprzeciw? Nie, posłuchaj serca i uwierz.”

***

Staliśmy właśnie pod drzwiami jednego z bełchatowskich mieszkań, tak dobrze mi znanego. Spojrzałam na Alana i posłałam w jego stronę uśmiech, który miał podnieść go na duchu. Wyciągnęłam klucze i przekręcając zamek w drzwiach weszliśmy do ciepłego mieszkania.  Od razu skierowałam się do salonu, a Zatorski ruszył za mną jak cień rozglądając się na boki. Na kanapie leżał Paweł z laptopem na brzuchu i pisał coś zawzięcie na klawiaturze. Nawet nie zauważył, że ktoś przyszedł. Stanęłam obok fotela i chrząknęłam lekko. Blondyn z zaskoczeniem podniósł na nas swój wzrok. Od razu zmienił pozycję na siedzącą.

- Cześć. – odezwał się cicho i nie pewnie Alan.

- Siadaj. – Zati bez zbędnych uprzejmości rzucił w jego stronę. – Miejmy to już za sobą. – brat bez zbędnych słów usiadł naprzeciwko siatkarza.

- Wiem, że mnie nienawidzisz i najlepiej by było jakbym nie pokazywał ci się na oczy i zrobię to jak tylko wyjaśnię parę spraw.

- Nie to nie jest tak, że cie nienawidzę, ale jestem na ciebie wściekły i mam do ciebie cholernie ogromny żal za to wszystko. Wtedy tam przed parkingiem mnie poniosło i wiem, że nie powinienem się tak zachowywać, przepraszam. Później na spokojnie sobie to wszystko przemyślałem i stwierdziłem, że musimy się jakoś dogadać. Jesteśmy rodziną. Jesteś bratem Kostki, a ja bardzo ją kocham i jest dla mnie jak siostra, więc nie chcę robić niepotrzebnych problemów. Spróbujmy się jakoś dogadać, ale na początek chcę się dowiedzieć dlaczego wpierdoliłeś się w takie bagno.

- Im większe ma się kłopoty, tym więcej się bierze, im więcej się bierze, tym większe ma się kłopoty – koło się zamyka. – dalej już ich nie słuchałam. Myślami ciągle byłam przy tym co powiedział mi Alan. Ciągle się nad tym zastanawiałam. Może miał racje? Tylko skąd ja do cholery mam wiedzieć co to znaczy, co się wtedy czuje? Nigdy nie myślałam o Konstantinie w taki sposób. Dla mnie przez cały ten czas był przyjacielem. Przywołałam do głowy kilka sytuacji. Pierwszą było nasze poznanie, dzięki niemu uśmiechnęłam się. Później to jego pierwszego spotkałam w sklepie, ale może to był tylko zwykły przypadek? To on namawiał mnie do przyjścia na trening. To on był sprawcą tego, być może przełomowego okresu kiedy po raz pierwszy od bardzo długiego czasu dzięki jego osobie się zaśmiałam, tak szczerze, w ogóle się zaśmiałam. To on bez żadnego gadania i moich protestów nie pozwolił bym sama siedziała w domu i wyciągnął mnie na spotkanie z chłopakami. Nigdy nie naciskał żebym powiedziała mu dlaczego znalazłam się w Bełchatowie. To jemu jako jedynemu obcemu facetowi pozwalałam się przytulać wczoraj przed meczem. To on przed szpitalem dał mi dobitnie znać, że jest przy mnie i mogę na nim polegać. To on zawsze przy mnie był. Po prostu, BYŁ.

Nie zwracając uwagi na rozmawiających między sobą kuzynów wstałam ze swojego miejsca i skierowałam się do drzwi.

- A ty gdzie się wybierasz? – spytał z podejrzanym wzrokiem Zator.

- Wychodzę. Nie martwcie się o mnie. Wrócę za jakieś dwie godziny. – nie czekając na żadną odpowiedź wyszłam z mieszkania i skierowałam się w jedno miejsce. Przede mną było jeszcze jedno zadanie, jeszcze jedna ciężka rozmowa w dzisiejszym dniu. Jest ktoś jeszcze kto zasługuje na usłyszenie całej prawdy o Konstancji Zatorskiej.

„Uciekasz, bierzesz rozbieg, skaczesz ze skały.
Modlisz się w duchu, by anioły Cię złapały.”

*****

Witam was wszystkie ;) Za nami już prawie połowa wakacji nad czym bardzo ubolewam.

W dzisiejszym rozdziale jest dużo Alana, może się wam spodoba. Tak jak obiecałam dzisiaj jest trochę dłuższy od poprzedniego, chyba.

Czy u was jest też tak cholernie gorąco? Dzisiaj rano, gdy musiałam wstać o ósmej stwierdziłam, że choruję na światłowstręt. Dla mnie taka godzina to jeszcze środek nocy jest. Dobra nie zanudzam już ;)

Do piątku! ;*